Το πάρκο της εγκατάλειψης

Με αφορμή το πρόσφατο εορταστικό διήμερο για την ενορία του Τιμίου Σταυρού, αξίζει να παραμείνουμε στο θέμα, εξετάζοντάς το, όμως, από μια διαφορετική σκοπιά. Ο Ναός του Τιμίου Σταυρού βρίσκεται μέσα στο γνωστό σε όλους μας πάρκο, το οποίο περικλείεται από τις οδούς Αναστάσεως, Αρτέμιδος, Κορυτσάς και Πεντέλης. Η έκταση αυτή βρίσκεται στην
αριστερή πλευρά της οδού Αναστάσεως, δηλαδή εντός της Δημοτικής Κοινότητας Παπάγου, ωστόσο, διοικητικά, ανήκει διαχρονικά σε εκείνη του Χολαργού. Μαζί με το πάρκο του Δημοτικού Καφέ και το παρακείμενο της παιδικής χαράς, επί της οδού Αετιδέων, αλλά και το μεγάλο πάρκο Παπάγου, συν τους επιπλέον πνεύμονες πρασίνου και των δύο περιοχών, ο χώρος του Τιμίου Σταυρού αποτελεί μια ξεχωριστή όαση για όλους μας, αλλά και ένα από εκείνα τα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν το Δήμο μας, αποτελώντας τον πρότυπο σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο.

Υπάρχει, όμως, μία διαφορά. Ενώ το πάρκο του Δημοτικού Καφέ αξιοποιήθηκε και βγήκε από την αφάνεια και την παρακμή με την προσθήκη του αναψυκτηρίου, των παιχνιδιών για τα μικρά παιδιά και την ειδική «παιδική» χαρά για τους σκύλους, ενώ εκείνο της οδού Αετιδέων σφύζει από ζωή, λόγω της μεγάλης παιδικής χαράς και του μικρού αμφιθεάτρου και ενώ το μεγάλο πάρκο Παπάγου αξιοποιείται με την εξίσου μεγάλη καφετέρια, το κηποθέατρο, την παιδική χαρά κ.λπ., το πάρκο του Τιμίου Σταυρού παραμένει αναξιοποίητο, έχοντας αφεθεί κυριολεκτικά στην τύχη του. Η κύρια χρησιμοποίησή του είναι για αφοδευτήριο σκύλων, οι οποίοι, αδέσποτοι ή μη, είναι και οι μόνοι που ουσιαστικά το χαίρονται από μέσα. Οι υπόλοιποι, το χαίρονται κυρίως απ’ έξω.

Κι όμως, το πάρκο αυτό, σε αντίθεση με όλα τα άλλα, έχει και ιστορική σημασία, καθώς φιλοξενεί στην καρδιά του το Μνημείο των Έξι (Γεώργιος Χατζανέστης, Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Γεώργιος Μπαλτατζής, Νικόλαος Θεοτόκης), οι οποίοι εκτελέστηκαν στις 15 Νοεμβρίου του 1922, ως πρωταίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής, για να αθωωθούν 88 χρόνια αργότερα, στις 20 Οκτωβρίου του 2010, με την απόφαση 1675/2010 του Ζ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου. Μάλιστα, ο περικαλλής Ναός της Αναστάσεως που βρίσκεται στο σημείο και από τον οποίο πήρε το όνομά της και η κεντρική οδός, κτίστηκε εις μνήμην τους.

Σήμερα, τόσο ο Ναός της Αναστάσεως με το χώρο του Μνημείου, όσο και το υπόλοιπο πάρκο, βρίσκονται σε κατάσταση πλήρους εγκατάλειψης. Ο μεν Ναός έχει υποστεί σοβαρές φθορές από το πέρασμα του χρόνου, ο δε υπόλοιπος χώρος, όντας και απερίφρακτος (σε αντίθεση με τα υπόλοιπα πάρκα Χολαργού και Παπάγου), αποτελεί εστία διαφόρων ειδών ρύπανσης. Ξερόχορτα που ξεπερνούν σε ύψος το ένα μέτρο και καθαρίζονται μία φορά το χρόνο, παραμονές της εορτής του Τιμίου Σταυρού, σκουπίδια, περιττώματα, ασυνειδησία στο έπακρο. Σε συγκεκριμένη πρότασή μου κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοδο, είχα προτείνει τα εξής:


Διότι, αξιοποίηση δεν σημαίνει μόνο κατασκευή καφετέριας ή κάθε είδους παραχώρηση των δημόσιων χώρων σε ιδιώτες. Σημαίνει και απλό ενδιαφέρον. Και, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, το ενδιαφέρον αυτό, για το συγκεκριμένο μέρος του Δήμου μας, απουσιάζει.

Ετικέτες ,